222 روزگى ايپك

امروز ايپك 222 روزه شد یا بهتره بگم هفت ماه و نه روزه شد،این روزها لثه​های ايپك خيلى اذیتش می​کنه و همش لثه هاش محكم فشار مى ده و با دهن بسته صدا در مياره، حرف مورد علاقه​ش ميم هستش و کلمه​هایی که می​گه ام م م ، ما ، هست منو اونگي صدا ميكنه ،خیلی هیجان​زده می​شه یه مدل خاص خودش تندتند نفس می​کشه و بعدش با لب​هاش صدا در میاره. همچنان عاشق پتوشه و مى ره زيره پتو و نفسشو حبس مى كنه ، هر كسى براى اولين بار مى بينه تعجب ميكنه و فكر مى كنن داره خفه ميشه، خواب شبش کمی بهتر شده ولی همچنان تا صبح چند بار بیدار می​شه. جدیداً قبل از خواب شب​ش فقط من رو می​خواد وحتی اگه از اتاق بیرون برم شروع می​کنه به گریه کردن و وقتی بغلش می​کنم آروم می​شه و چه احساس عجیب و شیرینی​ه این وابستگی. این جور وقت​ها تازه باورم می​شه مامان شدم. همچنان بغلیه و تو بغل بودن و به هر جاى ديگه ترجيح مى ده ،آینه رو دوست داره و هر جا آینه باشه از تو آینه پیدامون می​کنه. و اين روزا ايپك خيلى با مزه شده ین و تغییرات‌ش کاملاً محسوسه. دیگه خیلی کمتر غریبی می‌کنه و درک‌ش از محیط خیلی بیشتر شده. تا بهش مى گم ايپك بوس لب‌هاش رو باز می‌کنه و می‌خواد صورت‌مون رو بخوره. غذا خوردن‌ش هم بهتر شده. تخم مرغ هم به غذاش اضافه شده البته فقط زردش صبح‌ها حریره‌ی بادوم و آرد برنج می‌خوره وموقع ناهار خوردن خودمون هم سوپ‌ش رو می‌خوره که یا با مرغ‌ه یا ماهیچه و بعداز ظهر هم دوباره حريره با موز ،بین وعده‌ها هم شیر می‌خوره. موهاش داره پر و بلند می‌شه. دخترمون از کچلی در اومده، جالبه ریشه‌ی موهای جدیدی که داره در میاره حسابی روشن‌ه و درست مثل بچگی‌های خودم. همه می‌گن همه چيزش به مهدى رفته و بوری و سفیدی‌ش به خودت رفته. خوشحال‌م که هفت ماه از سخت‌ترین روزهای بچه‌داری رو پشت سر گذاشتم. کلاً هر چی ايپك بزرگ‌تر می‌شه خوشحال‌تر می‌شم؛ هرچند می‌دونم دلم برای این روزهاش خیلی تنگ می‌شه. بچه‌ها خیلی شیرین و بامزه‌ن. با وجود سختی‌هایی که بچه‌داری داره ولی شیرینی‌ش اون‌قدر زیاده که خستگی‌ها رو از تن آدم در میاره و حسابی به آدم انرژی می‌ده. منی که تا ظهر می‌خوابیدم الان از ساعتی که ايپك خانوم بیدار می‌شه با جون و دل در خدمت‌ش هستم و انگار نه انگار تا صبح ده بار بیدار شدم.